Skip to main content

The Story of a Favourite Teacher

Jean Thompson stood in front of her fifth-grade class on the
very first day of school in the fall and told the children a lie. Like
most teachers, she looked at her pupils and said that she loved
them all the same, that she would treat them all alike. And that
was impossible because there in front of her, slumped in his
seat on the third row, was a little boy named Teddy Stoddard.
Mrs. Thompson had watched Teddy the year before and
noticed he didn't play well with the other children, that his
clothes were un-kept and that he constantly needed a bath. And
Teddy was unpleasant.

It got to the point during the first few months that she would
actually take delight in marking his papers with a broad red pen,
making bold X's and then marking the F at the top of the paper
biggest of all. Because Teddy was a sullen little boy, no one
else seemed to enjoy him, either.

At the school where Mrs. Thompson taught, she was required to
review each child's records and put Teddy's off until last. When
she opened his file, she was in for a surprise. His first-grade
teacher wrote, "Teddy is a bright, inquisitive child with a ready
laugh." "He does his work neatly and has good manners...he is
a joy to be around."

His second-grade teacher wrote, "Teddy is an excellent student
well-liked by his classmates, but he is troubled because his
mother has a terminal illness and life at home must be a
struggle."

His third-grade teacher wrote, "Teddy continues to work hard
but his mother's death has been hard on him. He tries to do his
best but his father doesn't show much interest and his home life
will soon affect him if some steps aren't taken."

Teddy's fourth-grade teacher wrote, "Teddy is withdrawn and
doesn't show much interest in school. He doesn't have many
friends and sometimes sleeps in class. He is tardy and could
become a problem."

By now Mrs. Thompson realized the problem, but Christmas
was coming fast. It was all she could do, with the school play
and all, until the day before the holidays began and she was
suddenly forced to focus on Teddy Stoddard.

Her children brought her presents, all in beautiful ribbon and
bright paper, except for Teddy's, which was clumsily wrapped in
the heavy, brown paper of a scissor grocery bag. Mrs.
Thompson took pains to open it in the middle of the other
presents.

Some of the children started to laugh when she found a
rhinestone bracelet with some of the stones missing, and a
bottle that was one-quarter full of cologne. She stifled the
children's laughter when she exclaimed how pretty the bracelet
was, putting it on, and dabbing some of the perfume behind the
other wrist. Teddy Stoddard stayed behind just long enough to
say, "Mrs. Thompson, today you smelled just like my mom used
to."

After the children left she cried for at least an hour. On that very
day, she quit teaching reading, writing, and speaking. Instead,
she began to teach children. Jean Thompson paid particular
attention to the one, they all called "Teddy."

As she worked with him, his mind seemed to come alive. The
more she encouraged him, the faster he responded. On days
where there would be an important test, Mrs. Thompson would
remember that cologne. By the end of the year he had become
one of the smartest children in the class and. well, he had also
become the "pet" of the teacher who had once vowed to love all
of her children exactly the same.

A year later she found a note under her door, from Teddy,
telling her that of all the teachers he'd had in elementary school,
she was his favourite. Six years went by before she got another
note from Teddy.

He then wrote that he had finished high school, third in his
class, and she was still his favourite teacher of all time.
Four years after that, she got another letter, saying that while
things had been tough at times, he'd stayed in school, had stuck
with it, and would graduate from college with the highest of
honours. He assured Mrs. Thompson she was still his favourite
teacher.

Then four more years passed and yet another letter came. This
time he explained that after he got his bachelor's degree, he
decided to go a little further. The letter explained that she was
still his favourite teacher, but that now his name was a little
longer. The letter was signed, Theodore F. Stoddard, M.D.

The story doesn't end there. You see there was yet another
letter that spring. Teddy said he'd met this girl and was to be
married. He explained that his father had died a couple of years
ago and he was wondering...well, if Mrs. Thompson might agree
to sit in the pew usually reserved for the mother of the groom.
And guess what, she wore that bracelet, the one with several
rhinestones missing. And I bet on that special day, Jean
Thompson smelled just like...well, just like the way Teddy
remembered his mother smelling on their last Christmas
together.

You never can tell what type of impact you
may make on another's life by your actions or lack of
action.

Comments

Popular posts from this blog

பறவையே, எங்கு இருக்கிறாய்!

TLDR; If you merely wish for something and do nothing, you may not get it. If you seek with intent, the universe will bring it to you.   முன்னொரு காலத்துல கிம்ப்பியில் (Gympie, QLD) வாழ்ந்தப்ப, ஒரு நாள் காலங்காத்தால 6 மணிக்கு கொக்கரக்கோன்னு கோழி கூவறதுக்கு முன்னால, அந்த பறவையோட பாடலை முதல் முதலாக் கேட்டேன். குரல் ரொம்ப நல்லாவும், பாட்டு வித்தியாசமாவும் இருந்ததால, என்ன பறவையா இருக்கும்னு தூக்கத்தை மறந்து யோசிச்சேன். அந்தப் பறவை எப்படி இருக்கும்னு பார்க்க ஆசையா வந்துந்துச்சு. (கவிதை மொழியில் யாரோ ஒரு பெண்ணை உருவகப்படுத்தல ப்ரோ; சத்தியமா பறக்கிற பறவையேதான்!) அப்புறம், காலைப்பசி வந்ததும், ஆர்வம் பறந்துபோய், இன்னொரு நாள் பாத்துக்கலாம்னு, மூக்கு புடிக்க சாப்டுட்டு, ஆபீஸ் போய்ட்டேன். இது சில, பல நாட்கள் தொடர்ந்தது. பாக்காமலே, அந்த பறவை மேல ஒரு ‘இது’. இதுன்னா, ஒரு ஆர்வம். ஒரு நாள், அந்தப் பறவையை அடையாளம் காண முடியுமான்னு ஆபீஸ் நண்பரிடம், கேட்டேன். ‘பார்க்க எப்படி இருந்துச்சு?’ன்னு அவர் கேக்க;   ‘பார்க்கவே இல்லையே!’ நான் சொல்ல;  ‘குரல் எந்த மாதிரி பேட்டர்ன்’ன்னு திரும்ப அவர் கேட்க,  அடுத்த பதின

கல் தோன்றி, மண் தோன்றா

  “கல்  தோன்றி,  மண் தோன்றா காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்தகுடி தமிழ்க் குடி”  இந்த Punch  Dialogue-ஐ  சொல்லி ஆரம்பிக்கப்பட்டு, கைதட்டல் வாங்கிய தமிழ்ப்  பேச்சுகள் தமிழ் மேடைப் பேச்சு வரலாற்றில் மூவாயிரம் கோடியே முன்னூற்று முப்பத்து மூணு இருக்கும்.   முனைவர் கண்ணபிரான் ரவிசங்கர் (கரச) எழுதிய ‘ அறியப்படாத தமிழ்மொழி ’ என்னும் புத்தகத்தை  படிக்கும்வரை நானும் ஏதோ ஒரு புலவர்  பிற்காலத்தில் வரப்போற, ‘ஓங்கி அடிச்சா  ஒன்றரை டன்ன்னுடா’க்கு கைதட்டி குதுகலிக்கும் தமிழ் மக்களுக்கு புகழ்ச்சி புடிக்கும்ன்னு இதை எழுதி வைச்சிட்டு போயிட்டாரோன்னு கடந்து போயிருக்கேன்.   அதெப்படி? கல்,  மண் தோன்றுமுன்னே தமிழ்க் குடிமக்கள் பிறந்து விட்டார்களா? இல்ல, தமிழ் மொழி மற்ற மொழிகளை  விட அவ்வளவு பழமையானதா? ன்னு  ஆராய்ச்சி செஞ்சு புத்தகத்தின் முதல் கட்டுரையாக  எழுதி இருக்கார் கரச (https://twitter.com/kryes)   சரி,  எங்கே  இருந்து வந்தது இந்த இரண்டு வரிகள்? ஐயனாரிதனர் என்பவர் எழுதிய புறப்பொருள் வெண்பா மாலை என்ற இலக்கண நூலில் வரும் பாடல்தான் அது.  பொய் அகல, நாளும் புகழ் விளைத்தல் என் வியப்பாம்?  வையகம் போர்த்த, வயங்கு ஒலிநீ

அவர்களும், நானும்!

அவர்கள்: “என்னங்க... உங்க வீட்டு டிவி ரொம்ப சிறுசா இருக்கு?” நான்: எங்க வீட்ல பெருசா இருக்கிற 170 இன்ச் புத்தக அலமாரி-யை கவனிச்சீங்களா? அவர்கள்: “XYZ (Private School) பள்ளிக்கூடந்தான் (or ABC டீச்சர்தான்) பெஸ்ட் , என் பொண்ணு அங்கதான் படிக்கிறா..நீங்களும் உங்க பையன அங்க சேத்துடுங்களேன்” நான்: ஸ்கூல் பீஸ் கட்டறீங்கன்னா, இப்பவே நாங்க ரெடி!  அவர்கள்: “கார் வேற பழசாயிடுச்சு, வேற வாங்கிடுங்களேன்..” நான்: நீங்க எப்ப அனுமதி கொடுப்பீங்கன்னுதான், பணப்பையோட காத்துக்கிட்டிருந்தோம், தோ கிளம்பிட்டோம்! அவர்கள்: “வாங்கறதுதான் வாங்கறீங்க..புது காராவே வாங்கிடுங்களேன்...”  நான்: நீங்களே ஒண்ணு வாங்கி கொடுத்துடுங்களேன், நன்றியோடு வாங்கிக்கிறோம். கேஷா... கார்டா... ப்ரோ? அவர்கள்: "வெயிட் குறைக்கிறதெல்லாம் பெரிய மேட்டரே இல்ல ப்ரோ...டெய்லி வெறும் வயித்தில 'ஹாட் வாட்டர் + லெமன் ஜூஸ்' 45 நாள் விடாம குடிங்க.. வேற ஒண்ணும் செய்ய தேவையில்லை...சூப்பர்-ஆ ஸ்லிம் ஆயிடுவீங்க" நான்: வெயிட் குறைக்கிறதுக்கு டிப்ஸ் கேட்டனா நான்...? நான்: “உங்க பையனுக்குத் தமிழ் படிக்க சொல்லிக்